Σπιναλόγγα

Ελλαδα,Κρητη,Χερσόνησος στη δυτική παραλία του κόλπου Μεραμπέλλου.
Στη μέση του κόλπου, υπάρχει ένα μικρό νησί με το ίδιο όνομα της χερσονήσου.
Το νησί αυτό ως το δευτερο μισο του 20ου αιώνα (1952) το χρησιμοποιούσαν
ως τοπο εξοριας και εγκαταληψης λεπρων.
Στο νησί Σπιναλόγγα υπάρχει ενα παλιό βενετικό κάστρο
και οι ανοικτοι ταφοι χιλιαδων ελληνων λεπρων
που πεθαναν απο εγκαταληψη,απομονωμενοι απο τους δικους τους,
χωρις ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη και πνευματικη παρηγορια .
Το πιο βρωμικο και αποτροπαιο κεφαλαιο
της ελληνικης πολιτειας,κοινωνιας και εκκλησιας.

Πεθαίνοντας στη Σπιναλόγγα

-μαρτυρίας για το άγνωστο έπος των χανσενικών-

μυθιστόρημα

Δ. ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ | Κυριακή 13 Απριλίου 2003

Κυκλοφόρησε ξανά σε έναν καλαίσθητο τόμο - σχεδόν επτά δεκαετίες από την πρώτη του έκδοση και τρεις μετά την πιο πρόσφατη και εξαντλημένη του 1972 - το μυθιστόρημα του σημαντικού πλην παραγνωρισμένου συγγραφέα της γενιάς του '30 Γουλιέλμου Αμποτ Γη και νερό, που με αδρά χρώματα περιγράφει τη ζωή στο νησάκι Σπιναλόγγα, στις βορειοανατολικές ακτές της Κρήτης, τόπο μαρτυρίου των προσβεβλημένων από τη φοβερή κάποτε Νόσο του Χάνσεν, τη λέπρα. Στο σπαρακτικό αυτό μυθιστόρημα ο Αμποτ κατέγραψε την καθημερινή ζωή εκείνων των δύσμοιρων πλασμάτων, απόβλητων της κοινωνίας, αλλά και «τον έρωτά τους για ελευθερία, τη δίψα για ζωή, την εξέγερση εναντίον της μοίρας, τον απελπισμένο αλλά ανυποχώρητο αγώνα για ανθρωπιά, τη συνειδητή και ασυμβίβαστη πάλη εναντίον κάθε είδους καταδαμάζουσας, τυραννικής, αυταρχικής εξουσίας», όπως σημειώνει στα προλεγόμενα της έκδοσης ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.

Μια κοινωνία δυστυχισμένων, οι οποίοι είχαν καθημερινά να παλέψουν με τις φριχτές πληγές του κορμιού τους, όμως μια κοινωνία ανθρώπινη, παρ' όλα αυτά. Με πάθη, εμμονές, όνειρα. «Οι άνθρωποι της κακορίζικης αυτής πολιτείας» επισημαίνει η Ελισάβετ Κοτζιά στα δικά της προλεγόμενα «εργάζονται, διασκεδάζουν, τσακώνονται, χαίρονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά και συγχρόνως βιώνουν μια εντονότατη εσωτερική ζωή, καθώς διακατέχονται από βιαιότατα συναισθήματα, όπως το πάθος της συνωμοσίας, ο φανατισμός της απόλυτης αυτοθυσίας, ο ύπουλος πειρασμός της προδοσίας ή η απελπισία του ολοκληρωτικού κενού».

Ο Γουλιέλμος Αμποτ, βαθύς γνώστης της ιστορίας του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος, ένας ιδεολογικά συντηρητικός διανοούμενος, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Αθήνα και μετέβη στο Παρίσι και στο Βέλγιο, όπου έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην αστρονομία. Το 1948 εξελέγη υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εννέα χρόνια αργότερα έκτακτος καθηγητής Γεωφυσικής Ερευνας στο Πανεπιστήμιο της Αλάσκας. Το Γη και νερό ήταν το πρώτο του μυθιστόρημα, ενώ ακολούθησαν τα Επιδρομή (1946), Δημήτριος Γαβριήλ (1960), το οποίο και τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, Ιόλη (1970), Συμεώνωφ (1974). Στα 1977 κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων του Εγώ ο Νόμος που αποσπά Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Δέκα χρόνια αργότερα εκδίδεται ένας τόμος ταξιδιωτικών εντυπώσεων με τίτλο Ταξίδι στην Αλάσκα. Ο Γουλιέλμος Αμποτ έσβησε πλήρης ημερών στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 2001.