...οι τύποι που τυπώνουν αυτές τις πανέμορφες διαφημήσεις
αλληλοβοήθειας και διαμαρτυρίας
τυπώνουν και αυτά τα μπλουζάκια,για να μην λέτε ότι δεν ξέρατε..

Η δημοσιοποίηση, την περασμένη εβδομάδα, μαρτυριών από ισραηλινούς στρατιώτες για κακομεταχείριση Παλαιστινίων αμάχων φέρνει στην επιφάνεια μια αντιπαράθεση για τους κανόνες του πολέμου. Αναδεικνύει όμως και κάτι άλλο: τη μάχη μεταξύ κοσμικών φιλελεύθερων και θρήσκων εθνικιστών για τον έλεγχο του στρατού και της κοινωνίας του Ισραήλ.

Πολλές από τις μαρτυρίες, που δόθηκαν στη δημοσιότητα από ένα ινστιτούτο το οποίο συνδέεται με το κοσμικό κίνημα των κιμπούτζ, δείχνουν μια δυσφορία απέναντι στους θρήσκους στρατιώτες. «Οι ραβίνοι», διηγείται ένας στρατιώτης με το ψευδώνυμο Ραμ, «μοίρασαν στους στρατιώτες που πήγαν στη Γάζα πολλά άρθρα και φυλλάδια με το εξής μήνυμα: είμαστε ο εβραϊκός λαός, ήρθαμε σ'αυτή τη γη ύστερα από ένα θαύμα, ο Θεός μας έφερε εδώ, και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε για να διώξουμε τους μη εβραίους που εμποδίζουν την κατάκτηση αυτής της ιερής γης. Αυτά που δεν θέλουν να δείτε για τo Ισραηλ.Πολλοί στρατιώτες πίστεψαν έτσι ότι ο πόλεμος που καλούνταν να κάνουν είχε θρησκευτικό χαρακτήρα».

Ο Ντάνι Ζαμίρ, διευθυντής του ινστιτούτου, εκφράζει τη βαθειά του ανησυχία για την αύξηση των θρησκευτικών εθνικιστικών στοιχείων στο στρατό. «Αν οι ραβίνοι μας αλείβουν με λάδι και χώνουν ιερά βιβλία στα χέρια μας, κι αν οι στρατιώτες σ'αυτές τις μονάδες δεν αντιπροσωπεύουν ολόκληρο το φάσμα του εβραϊκού λαού αλλά ορισμένα τμήματα του πληθυσμού, τι μπορούμε να περιμένουμε; Σε ποιον θα διαμαρτυρηθούμε;»

«Η επίλεκτη ταξιαρχία του Γκολάν είναι τώρα γεμάτη με θρήσκους δεξιούς αποφοίτους των στρατιωτικών ακαδημιών», λέει ο Μοσέ Χαλμπερτάλ, ένας καθηγητής εβραϊκής φιλοσοφίας που είναι θρήσκος μεν ο ίδιος, αλλά πολιτικά φιλελεύθερος. «Η θρησκευτική Δεξιά προσπαθεί να επηρεάσει την ισραηλινή κοινωνία μέσα από τον στρατό».

Εκείνοι που αντιτίθενται στη θρησκευτική Δεξιά ανησυχούν ιδιαίτερα για την επιρροή που ασκεί ο αρχιραβίνος του στρατού,

ταξίαρχος Αβισάι Ρόντζκι,

που είναι έποικος από τη Δυτική Οχθη και υπήρξε ιδιαίτερα ενεργός στον τελευταίο πόλεμο. Όπως λέει, δανειζόμενος μια φράση από ένα κλασικό εβραϊκό κείμενο, «όποιος είναι ελεήμων απέναντι στους κακούς θα καταλήξει να είναι κακός απέναντι στους ελεήμονες».

Τον περασμένο Ιανουάριο, ο βουλευτής Αβσαλόμ Βιλάν κατηγόρησε τον ραβίνο ότι μετέτρεψε τη δράση του ισραηλινού στρατού σε ιερό πόλεμο.

Μετά την αποχώρηση των Ισραηλινών στρατιωτών και εποίκων από τη Γάζα και ορισμένους οικισμούς της Δυτικής Οχθης, το 2005, διατυπώθηκε μια έκκληση να καταργηθούν ορισμένα θρησκευτικά προγράμματα στο στρατό, καθώς ορισμένοι από αυτούς ποιυ μετείχαν στα προγράμματα προειδοποίησαν ότι θα αρνηθούν να υπακούσουν σε εντολές που θα αφορούν διάλυση οικισμών. Μετά την άνοδο της Χαμάς, όμως, και την αύξηση των επιθέσεων με ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ, αυτή η συζήτηση σταμάτησε.

Σύμφωνα με τον Γιαρόν Εζραχί, έναν αριστερό πολιτικό επιστήμονα από το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο που έχει κάνει σεμινάρια σε στρατιωτικούς διοικητές, τα όσα συνέβησαν πρόσφατα στη Γάζα δείχνουν ότι η συζήτηση αυτή πρέπει να ξαναρχίσει.

Η διαμάχη για τον έλεγχο του στρατού δεν είναι μόνο ιδεολογική, γράφουν οι Νιου Γιορκ Τάιμς. Εχει και προσωπικό χαρακτήρα. Αυτοί που διαφωνούν με τον αρχιραβίνο δεν χάνουν ευκαιρία να τον διαβάλουν. Εκείνοι που είναι δυσαρεστημένοι με τη δημοσιοποίηση των μαρτυριών των στρατιωτών διαδίδουν ότι ο Ζαμίρ είναι ένας αριστερός ιδεολόγος που θέλει να βλάψει το Ισραήλ.

Το 1990, ο Ζαμίρ καταδικάστηκε σε φυλάκιση επειδή αρνήθηκε να παραστεί σε μια τελετή στη διάρκεια της οποίας θρήσκοι Εβραίοι θα επισκέπτονταν τη Ναμπλούς. Για ορισμένους, η άρνηση αυτή αποτελεί τίτλο τομής. Για άλλους, ισοδυναμεί με ανυποταξία και προδοσία. Ηδη έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία για την υποβάθμιση των μαρτυριών που δημοσιεύτηκαν.

Σύμφωνα με τον Χαλμπερτάλ, τον Εβραίο φιλόσοφο που αντιτίθεται στον ραβίνο Ρόντζκι, η αντιπαράθεση στο Ισραήλ δεν είναι μόνο ανάμεσα σε κοσμικούς και θρήσκους, αλλά και μεταξύ των ίδιων των θρήσκων. Τρία είναι τα επίμαχα ζητήματα: η σχέση μεταξύ γης και ζωής, η σχέση μεταξύ μεσιανισμού και σιωνισμού και η θέση των μη εβραίων σε ένα κυρίαρχο εβραϊκό κράτος.

Η θρησκευτική Αριστερά κατηγορεί τη Δεξιά ότι δίνει προτεραιότητα στη γη του Ισραήλ έναντι της ανθρώπινης ζωής. Απορρίπτει τον μεσιανικό χαρακτήρα του σιωνιστικού λόγου της Δεξιάς. Και επισημαίνει ότι η εβραϊκή παράδοση τιμά τη ζωή όλων των ανθρώπων, όχι μόνο των εβραίων.Πηγή: New York Times