Η επιστολή είναι αυθεντική. Δόθηκε, μάλιστα, επισήμως, στη δημοσιότητα. Ας την απολαύσουμε, βήμα προς βήμα:

*

«Αποτελεί για μένα ιδιαίτερη χαρά ότι μια από τις πρώτες επιστολές που γράφω με την επίσημη ιδιότητα του πρωθυπουργού... είναι για να σας συγχαρώ για τη βράβευσή σας με Νόμπελ Ειρήνης 2009».

Τέτοια χαρά, όση του επιστολογράφου πρωθυπουργού, επειδή κάποιος πήρε το Νόμπελ Ειρήνης, αλλά λίγες μέρες αργότερα έδωσε διαταγή να φύγουν για το Αφγανιστάν ακόμα 13.000 στρατιώτες (πέραν των 21.000 που είχε αποστείλει τον περασμένο Μάρτη), δεν πρέπει να την ένιωσε ούτε ο ίδιος ο Ομπάμα, που του ανακοίνωσαν ότι γίνεται ο αποδέκτης του Νόμπελ Ειρήνης (κι αυτοί που το έδωσαν διεκδικούν επαξίως το Νόμπελ αλΧημείας)...

*

«Σε καμία άλλη στιγμή της ζωής μου δεν αισθάνθηκα τόσο έντονα...»!

Η ευτυχία του (επιστολογράφου) πρωθυπουργού είναι αναμφισβήτητο ότι ξεπερνά κάθε διπλωματικό προηγούμενο. Η βράβευση του Ομπάμα - το ομολογεί ο ίδιος - ήταν ένα κέντρισμα που τον συγκλόνισε σύγκορμο! Του προκάλεσε τα πιο έντονα συναισθήματα της ζωής του! Φαίνεται ότι το γεγονός πως επί των ημερών του Νομπελίστα Ειρήνης, του Ομπάμα, έχουν δολοφονηθεί στις κατεχόμενες από τις ΗΠΑ χώρες περίπου 1.000 Αφγανοί άμαχοι και περίπου 3.000 Ιρακινοί άμαχοι, δε μειώνει σε τίποτα την ένταση της συναισθηματικής φόρτισης του επιστολογράφου (πρωθυπουργού)...

*

«...τα έθνη της υφηλίου επιθυμούν να εργαστούν με συνεργατικό πνεύμα (...) το μέγεθος αυτής της βούλησης ασφαλώς έχει ως έναυσμα τις πράξεις σας ως Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών».

Η «συνεργατική» προοπτική που διαβλέπει για τον κόσμο ο (επιστολογράφος) πρωθυπουργός, είναι ξεκάθαρο πως στοιχειοθετείται (στο μυαλό του) από τις «πράξεις» του Ομπάμα. Μια από αυτές τις πράξεις θα είναι - προφανώς - ότι ο Ομπάμα προωθεί ταχύτατα τη δημιουργία του ισχυρότερου πυρηνικού όπλου των ΗΠΑ. Πρόκειται για τη διατρητική βόμβα MOP. Αλλωστε, τι άλλο στόχο μπορεί να έχει μια πυρηνική βόμβα βάρους 14 τόνων και φέρουσα εκρηκτική ύλη 2,5 τόνων, αν όχι την ...συνεργασία στον κόσμο.

*

«...μπορώ ο ίδιος να πιστοποιήσω ότι το πνεύμα της ειρήνης και συνεργασίας που εκπέμπετε ενεργοποιεί όλες τις προσπάθειες που γίνονται για το σκοπό της ειρήνης».

Οπως βλέπετε ο επιστολογράφος (πρωθυπουργός) δεν είναι ένας άνθρωπος που επιθυμεί να παρακολουθεί ως απλός θαυμαστής του Ομπάμα. Είναι, ταυτόχρονα, ένας πολιτικός που δηλώνει έτοιμος να ...εγγυηθεί και να πιστοποιήσει (προσωπικώς!) ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν εκπέμπει παρά μόνο... ειρήνη! Πρόκειται για την αναμενόμενη στάση από έναν (επιστολογράφο) πρωθυπουργό, στο ενεργητικό του οποίου ανήκει και η ακόλουθη παλιότερη δήλωση:

«Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, κοινούς στόχους, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα»!

***

Η τελευταία δήλωση (σ.σ.: αυτά τα περί «κοινών αρχών», «κοινών στόχων» και «κοινών αξιών» με τη «δημοκρατία» των Αμπού Γκράιμπ και των Γκουαντάναμο, της εποχής του... Μπους) έγινε στους «Ουάσιγκτον Τάιμς» (στις 10/12/2000) από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας.

Οσο για την επιστολή που μας απασχόλησε, εστάλη κι αυτή από τον ίδιο υπουργό Εξωτερικών. Μόνο που σήμερα στο πρόσωπό του εκπροσωπείται μια ακόμα αρμοδιότητα. Η αρμοδιότητα του πρωθυπουργού. Ενός πρωθυπουργού που, με αφορμή μια διαδικασία που προκαλεί παγκοσμίως θυμηδία (την απονομή στον Ομπάμα του Νόμπελ Ειρήνης), εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να εκφράσει την ταραχή που πλημμύρισε το «είναι» του στο άκουσμα αυτής της βράβευσης.

Αυτό το τελευταίο είναι ένα συναίσθημα που εξ αντικειμένου αφορά και τους υπηκόους μιας χώρας, της οποίας ο πρωθυπουργός στέλνει τέτοιου είδους επιστολές: Η ταραχή...

*

α) «Ποτέ οι δύο κυβερνήσεις, των ΗΠΑ και της Ελλάδας, δε συνεργάστηκαν τόσο στενά όσο στο θέμα αυτό (σ.σ.: της εισβολής του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία). Είμαστε ευτυχείς...» (δήλωση Ν. Μπερνς, πρώην πρέσβης των ΗΠΑ, 11/5/99 - επί υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου).

β) «Η Ελλάδα υπήρξε κατά το διάστημα αυτό (σ.σ.: της εισβολής του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία) ένας πάρα πολύ καλός σύμμαχος και είμαστε ευγνώμονες από την υποστήριξη που μας παρέχεται από την Ελλάδα». (Στ. Τάλμποτ, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, 8/6/99 - επί υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου).

γ) «Η όλη προσπάθεια (σ.σ.: εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία) δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς την υποστήριξη της ελληνικής κυβέρνησης και για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ, οι χώρες του ΝΑΤΟ, θέλουν να εκφράσουν ευγνωμοσύνη». (Γ. Κόεν, υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ, 13/7/99 - επί υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου).

δ) «Η Ελλάδα και οι ΗΠΑ συμμερίζονται κοινές αρχές, όπως δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, περιφερειακή σταθερότητα»! (Γ. Παπανδρέου, «Ουάσιγκτον Τάιμς», 10/12/2000 ).

ε) «Διαφωνώ με την άποψη ότι είναι ειλημμένη απόφαση, έτσι ή αλλιώς, οι ΗΠΑ να πάνε σε πόλεμο»! (Γ. Παπανδρέου, στη ΝΕΤ, 8/1/2003, σχετικά με τις προθέσεις των ΗΠΑ έναντι του Ιράκ).

στ) «Ο λαός του Ιράκ έχει τώρα την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα νέο μέλλον για τη χώρα του και να επανενταχθεί στη διεθνή κοινότητα»! (απόφαση της ΕΕ, μετά από εισήγηση του Γιώργου Παπανδρέου, υπέρ της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ, 17/4/2003).

ζ) «Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μαρτίου - 30 Απριλίου), 5.270 αεροσκάφη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα» (απολογισμός της συμμετοχής της Ελλάδας στην πρώτη μόνο φάση της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ - επί υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου).

...από τον ριζόδρομο του ριζοσπάστη...

*

Λογικά τώρα θα αναρωτηθείτε πώς μας ήρθε στα καλά καθούμενα και θυμηθήκαμε όλα τα παραπάνω. Απλό:

Μόλις προχτές ακούσαμε τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, τον κύριο Σπέκχαρντ, να δηλώνει αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Ελληνα αναπληρωτή υπουργό των Εξωτερικών:

«Είμαστε εντυπωσιασμένοι από τις διπλωματικές πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης»!

Παρά το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρέσβης έκανε τη δήλωση αφότου συναντήθηκε με τον κύριο Δ. Δρούτσα, τα ...εύσημα είναι προφανές ότι καταμερίζονται ισότιμα και στον προϊστάμενο του κ. Δρούτσα, τον υπουργό Εξωτερικών και πρωθυπουργό κύριο Παπανδρέου...