NATIONAL BANK

	Χρήστη σας είναι κλειδωμένο
	Προσέξαμε ότι αντιμετωπισατε προβλήματα σύνδεσης στο i-bank.
	Μετά από τρεις ανεπιτυχείς προσπάθειες για να αποκτήσετε πρόσβαση στον λογαριασμό σας, το i-bank χρήστη έχει κλειδωθεί.
	Αυτό έγινε για να εξασφαλίσει τους λογαριασμούς σας και για την προστασία ιδιωτικές πληροφορίες σας.
	Παρακαλώ συνδεθείτε με το i-bank και ακολουθήστε τα βήματα για την αποκατάσταση της πρόσβασης του χρήστη.
	Internet Banking είσοδος:
	https://www.nbg.gr/wps/portal/LoginPageMap?loginPage=true
	ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
	www.nbg.gr

...και άσε τους "μπαχαλόμαγκες" να κλαίνε...




- Οταν ο Απόλλων έγινε -
Δαβίδ παίζων τη λύρα του
και η προσωποποίηση της Μελωδίας.
Ψαλτήρι (cod. Paris, gr. 139).
Μέσα 10ου αιώνα.
Παρίσι, Εθνική Βιβλιοθήκη.

Τα πολλά λόγια και οι εισαγωγές περιττεύουν και η δουλειά του δημοσιογράφου γίνεται ευκολότερη, όταν έχεις να μιλήσεις με τον Κώστα Γαβρά. Τον διεθνούς φήμης Ελληνογάλλο σκηνοθέτη που είχα την ευκαιρία να συναντήσω αυτές τις ημέρες στην Αθήνα. Ζήτησα τη γνώμη του για το θέμα των μεταναστών και, με την ιδιότητα του μετανάστη, όπως ο ίδιος διευκρίνισε πως νιώθει στη συνέντευξη τύπου που προηγήθηκε.

Το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι πλέον πολύ οξύ. Μικρή χώρα η Ελλάδα, αλλά και όχι αρκετά πλούσια ούτως ώστε να μπορεί να δεχτεί τόσο μεγάλο κύμα μεταναστών. Αυτό είναι ένα σοβαρό δεδομένο. Άλλο τόσο δεδομένο είναι, όμως, και η όχι σοβαρή αντιμετώπιση της ζωής των μεταναστών στην Ελλάδα. Μάλιστα, μπορούσα να πω πως αντιμετωπίζονται αναντίστοιχα αρνητικά σε σχέση με τον θετικό ρολό που παίζουν οι ίδιοι στην οικονομία της χώρας. Ελπίζουμε οι αποφασίσεις και τα ψηφίσματα, οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα που θα βγουν από το Φόρουμ να βρουν το κατάλληλο έδαφος και να προκαλέσουν το κατάλληλο ενδιαφέρον στους κυβερνώντες. Η νέα κυβέρνηση, που τουλάχιστον σε αυτό το θέμα έχει δεσμευτεί για καινούργια πολιτική, ελπίζω να ανταποκριθεί θετικά.

Πάνω-κάτω τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Γαλλία με τους μετανάστες. Ειδικά με τα παιδιά. Υπάρχουν περίπου τέσσερα εκατομμύρια μετανάστες από τις αφρικανικές και αραβικές χώρες. Στα παιδιά αυτά, παρόλο που έχουν νόμιμα χαρτιά από τις γαλλικές αρχές, η αστυνομία και γενικά το κράτος συμπεριφέρεται πολύ άσχημα. Φαίνεται αμέσως στο πρόσωπό τους πως δεν είναι από Γάλλους γονείς και η ζωή τους είναι πολύ δύσκολη. Αλλά και τα ονόματά τους αποτελούν εμπόδιο, ειδικά όταν ψάχνουν εργασία. Άρα θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το πρόβλημα είναι γενικό. Με την αίρεση, όμως, πως στην Ελλάδα είναι οξύτερο. Εδώ δεν έχουν ταυτότητα, δεν έχουν ιθαγένεια, δεν έχουν καν χαρτιά!

Είναι αρκετά τα θέματα που απασχολούν σήμερα τις κοινωνίες και ειδικά την Ελλάδα σε σχέση με τους μετανάστες. Αλλά αυτό των παιδιών των μεταναστών είναι το σοβαρότερο! Διότι αυτά τα παιδιά είναι Έλληνες. Θα πρέπει να γίνουν και με χαρτιά Έλληνες. Διότι τελικά ποιοι είναι οι Έλληνες; Είχα γράψει πριν από χρόνια ένα άρθρο στη Γαλλία πάνω σε αυτό το θέμα. Έλεγα εκεί ότι Γάλλοι είναι αυτοί που επιλέγουν να είναι Γάλλοι. Άρα, το ίδιο λέω και σήμερα, αυτή τη φορά για την Ελλάδα. Έλληνες είναι αυτοί που επιλέγουν να είναι Έλληνες. Από τη στιγμή που κάποιος έρχεται στην Ελλάδα, εργάζεται και ζει εδώ, μαθαίνει ελληνικά και μεγαλώνει εδώ τα παιδιά του, είναι Έλληνας. Φαντάσου τώρα το παιδί του. Το παιδί είναι 100% Έλληνας. Κι εμείς, οι πολίτες, αλλά κυρίως το κράτος και η πολιτεία, θα πρέπει να τους σεβόμαστε όπως σεβόμαστε όλους τους Έλληνες.

Ο Ισοκράτης το είχε πει πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια ότι Έλληνες είναι οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας. Άρα εμείς σήμερα δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε τα αυτονόητα; Δεν μπορούμε σήμερα στην Ελλάδα να σεβόμαστε τη δημοκρατία μας; Είπαν και άλλα πολύ σοβαρά και χρήσιμα πράγματα οι αρχαίοι Έλληνες. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα συνεχίζουμε να μην τα σεβόμαστε.

Ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ και δεν γνωρίζει άλλη πατρίδα είναι βέβαιο ότι την αγάπα αυτή την πατρίδα. Φαντάσου εγώ που έφυγα από την Ελλάδα περίπου 20 χρόνων αγάπησα τη Γαλλία, αλλά με αγάπησε και εκείνη. Πολλές φορές μου έχει εμπιστευτεί και επίσημες θέσεις. Και μπορώ να πω ότι, παρόλο που η Ελλάδα είναι μέσα μου και δεν φεύγει εύκολα, νιώθω πολύ Γάλλος. Διότι στην ουσία τούς επιστρέφω τον σεβασμό που μου δείχνουν. Και αυτός είναι, νομίζω, γενικός κανόνας.

Ένα παιδί που γεννήθηκε σε άλλη χώρα από αυτή που γεννήθηκαν οι γονείς του δεν μπορεί να είναι μετανάστης. Πολλές φόρες με ρωτάνε στη Γαλλία, όπως ρωτάνε και άλλους ξένους, αν νιώθω Γάλλος. Τους απαντώ ρωτώντας: Εσείς με νιώθετε Γάλλο; Και γι' αυτά τα παιδιά εγώ λέω: Αν οι Έλληνες τους νιώθουν δικούς τους, αμέσως και αυτά θα νιώθουν σαν Έλληνες. Αν όμως κακοπροαίρετα οι Έλληνες τους αντιμετωπίσουν σαν ξένους, φυσικά και αυτοί από αντίδραση θα νιώθουν και θα συμπεριφερθούν σαν ξένοι, θα νιώθουν περιφρονημένοι. Η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που θα κάνει το βήμα, θα ανοίξει την αγκαλιά της και θα πει «ελάτε μαζί μας διότι εδώ είναι η θέση σας».

Εκείνο πάντως που ήταν απαράδεκτο αλλά ταυτόχρονα και λυπηρό για όλους τους Έλληνες σε όλη αυτή την ιστορία με τα παιδιά των μεταναστών ήταν εκείνη η ιστορία της σημαίας. Το άξιο παιδί των μεταναστών, πρώτος μαθητής της τάξης του, έπρεπε να κρατά την ελληνική σημαία και ξεσηκώθηκαν οι απανταχού πατριδοκάπηλοι. Στη Γαλλία δεν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα καταρχήν διότι δεν υπάρχει η παράδοση που έχουμε εδώ να… παρελαύνουν τα παιδιά με στρατιωτικούς όρους στις εθνικές γιορτές. Και ο πρώτος μαθητής στη Γαλλία, οποιασδήποτε εθνικότητας και αν είναι, είναι σεβαστός. Διότι οι Γάλλοι ξέρουν να σέβονται την παιδεία και τους έξυπνους ανθρώπους. Και αμέσως θέλει να τους αξιοποιήσει και όχι να τους καταρρακώσει και απομονώσει.

Όλοι όσοι ξεχωρίζουν για το ταλέντο τους, ανεξαρτήτως τις καταγωγής τους ή των γονιών τους, θα πρέπει να γίνονται αμέσως σεβαστοί και αποδεκτοί και εδώ. Αλλά όχι μόνο αυτοί, για να μην παρεξηγηθούμε. Όλα τα παιδιά που γεννιούνται εδώ θα πρέπει να τύχουν ανθρώπινης και ίσης μεταχείρισης. Έτσι λειτουργεί η δημοκρατία, αυτός είναι ο σωστός δρόμος μια ευνομούμενης πολιτείας.Ημερομηνία Δημοσίευσης: 18/10/2009.

ΤΟΥ ΝΙΚΟ AGO

nago@otenet.gr

διαβάστε το

.

When I first started reporting from Africa eight years ago, it was almost impossible to generate any interest in the Western media for a story about Congo. This was immediately following the 9/11 attacks on the United States and the world was still reeling in the aftermath.

The wars in Iraq and Afghanistan have since dominated our news coverage and resources during the first decade of the millennium.

Even as Democratic Republic of Congo’s war-related death toll rose above a staggering five million, making it the most lethal conflict since World War Two, the war in Central Africa remained largely unnoticed and under-reported.

But lately there has been a slight shift. In October 2008, a fresh upsurge of violence drove some 250,000 people from villages in the country’s eastern Kivu provinces, bringing to more than one million the number of internally displaced Congolese.

Congo’s war victims usually perish far from sight, deep in the bush, the latest ghosts in that country’s turbulent history. But last October, the war was accessible. Foreign journalists descended en masse into Goma, a town bordering Rwanda, and booked into hotels with picturesque views of smouldering volcanoes overlooking Lake Kivu.

The media could enjoy coffee and croissants for breakfast, drive up to the front line fighting or the squalid camps home to hundreds of thousands of displaced Congolese, then return to file stories and pictures in time for dinner and a night at the bar.

For the few there among us who had struggled for years trying to generate interest in Congo,

the foreign press hoard was a bizarre, yet welcome scene.

I worked as a Reuters text correspondent in Congo and neighbouring Rwanda from late 2001 until late 2004, and have returned frequently since as a photographer, witnessing poverty, cruelty and bloodshed. During that time, I was also humbled by the resilience and generosity of many Congolese and often wished there was more I could do to make the outside world care about them.

The recent widespread media coverage has helped. There were so many photographers in Congo last year that there’s a running joke at photojournalism festivals and competitions this year about viewers and judges having to sit through “yet another picture story from Congo.”

But at least Congo, that beautiful, terrible place, became a highly visible story. It’s easy to be cynical about the idea of a devastating conflict suddenly becoming a trendy cause, but the important thing is that people are finally paying attention to one of the world’s worst catastrophes.

U.S. President Barack Obama referred to Congo’s troubles in speeches, Secretary of State Hilary Clinton visited Goma in August and said she was moved by the plight of Congo’s women, many of whom are victims of extreme sexual violence and mass rape.

The conflict is driven by ethnic divisions and fierce competition for control over the country’s vast natural resources, including gold, diamonds, timber and other valuable minerals used in everyday Western gadgets such as mobile phones, remote controls and laptop computers.

Reuters recently organized an exhibition of work I produced while on assignments in Congo late last year and in February 2009. The exhibition, which includes sound, text and graphics outlining the conflict’s root causes and main players, opened October 9 at the War Correspondent’s Festival in Bayeux, France.

The festival is held in Normandy, not far from the site of the D-Day invasions and the historic scenes recorded by Robert Capa’s grainy images of the beach landings.

The venue for the Reuters Congo exhibition, which runs until November 1, is the Bayeux chapel in the same grand compound as the Bayeux Tapestry, a thousand year-old, 70 meter-long embroidered cloth depicting in images the Norman conquest of England. In such a context, the festival’s exhibitions take on greater significance.

While any war brings pain, loss and misery, the photographs we selected for the Congo exhibition aimed to explore not only these aspects, but also the strength of the Congolese people I’ve grown to admire. Shooting frequently with a very low depth of field, I wanted to extract my subjects from their surroundings and portray them as individuals with names and stories that matter.

Often in Congo death seems all around. But so too does life. I hope visitors to the show will not pity the people portrayed, but respect and feel connected to them, as I do.

Among those who attended the opening was Deo Namujimbo, a Congolese journalist whose brother, Didace Namujimbo, was shot and killed last year in the eastern town of Bukavu while working as a reporter for a United Nations radio station.

Deo fought for his brother’s murderers to be brought to justice, but after countless death threats himself, he fled with his family to neighbouring Burundi. Deo’s wife and children remain there as refugees while he now lives in exile in France, writing articles and reporting on the litany human rights abuses in Congo.

Deo thanked Reuters for putting on the exhibition. He didn’t need to. The show is about people exactly like him – Congolese who have suffered and lost. People who have fled their homes and been separated from their families, yet who persevere and hope that one day things will eventually get better.

For further work from Finbarr in Congo click on the following links.

Slideshow

Finbarr O'Reilly: Congo On the Wire

Congo On the Wire exhibition, Bayeux, France

Posted by: Finbarr O'Reilly

Tags: Reuters Photographers, Bayeux, Congo, exhibition, finbarr o'reilly, photography


*
δείτε ακόμη

Slideshow

Portfolio of work: Eliana Aponte

.